Kuşları özgür bırak ! (Bakara 260)
Kur'an ı Kerim'in kendine has bir dili vardır, buna din dili denir. Kullanılan bu dil özel olduğu kadar anlaşılmaz değildir. Kullanılan dil yani Din dili o günkü halk dilidir. bu dilde anlatım estetiği gereği olağanüstü şeyler olur. Çünkü dil buna yatkındır. Kur'an bu dili kullanır ancak kendi mesajını yani ANAFİKRİ anlatacağı olağanüstü olayların içine yedirir. Musa'ya denizi yardırır, İbrahim'i ateşten geçirir v.b.
Bir benzer duruma yakından bakalım;
Bakara suresi 260. ayette geçen; "..Öyleyse, dört kuş tut. Onları kendine alıştır, sonra onları (parçalayıp) her bir parçasını bir dağın üzerine bırak, sonra da onları çağır. Sana koşarak gelirler... mealinde anlatılan olayın nesnel gerçekliği ya da mucize olup olmayışını değerlendirelim.
Peygamber şahsiliğinde bize anlatılmak istenen anafikir bu işin doğallığıdır. Ayette kuşları öldürerek her bir dağa bırak anlamına gelebilecek bir ayet yok. Biz kafamızda daha önce yerleşik bir yanlış MUCİZE algısı nedeniyle olayı böyle yorumluyor ayette EKSİK! parçaları (ÖLDÜR ve PARÇALARA AYIR HER BİRİNİ BİR DAĞA BIRAK) kendimiz sonradan yerleştiriyoruz.
Ayette kuşları ölü ve parçalı olarak bırakma anlamına geldiği düşünülen CÜZ'EN kelmesi her birisini bir BÜTÜN OLARAK AYRI AYRI bırakmakdır. Kuşları parçalamaya ve her bir parçayı cüzleştiren bizim kafamızdaki yalnış Mucize algısıdır. Çünkü CÜZ bir bütünün parçasıdır. Burada ki bütün de dört (4) kuştur. bir çok meal bu ayeti çevirirken PARÇALA şerhini ıslarla ayetin içine yedirmeye çalışır ancak bu durum olayın da anlatılmak istenen anafikirin de uçup gitmesine neden olur.
Anafikir şu; SU AKAR YATAĞINI BULUR. Kuş, dağ, bırakmak, cüzlü cüzsüz ayrı bir arada hiç bir detaya takılmayın.
